วิลเฮล์ม เฟิร์ตแวงเลอร์ |

วิลเฮล์ม เฟิร์ตแวงเลอร์

Wilhelm Furtwängler ควรได้รับการตั้งชื่ออย่างถูกต้องว่าเป็นหนึ่งในผู้มีชื่อเสียงด้านศิลปะของวาทยกรแห่งศตวรรษที่ 20 ด้วยการเสียชีวิตของเขา ศิลปินผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งได้ละทิ้งโลกดนตรี ศิลปินที่มีเป้าหมายตลอดชีวิตของเขาคือการยืนยันความงามและความสูงส่งของศิลปะคลาสสิก

อาชีพทางศิลปะของ Furtwängler พัฒนาอย่างรวดเร็วมาก เขาเป็นลูกชายของนักโบราณคดีชาวเบอร์ลินที่มีชื่อเสียง เขาเรียนที่มิวนิคภายใต้การแนะนำของครูที่ดีที่สุด ซึ่งรวมถึงวาทยกร F. Motl ที่มีชื่อเสียง หลังจากเริ่มกิจกรรมในเมืองเล็ก ๆ Furtwänglerได้รับเชิญให้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าโรงละครโอเปร่าในเมือง Mannheim ในปี 1915 ห้าปีต่อมาเขาได้แสดงคอนเสิร์ตซิมโฟนีของ Berlin State Opera และอีกสองปีต่อมาเขาได้เปลี่ยน A. Nikisch เป็นหัวหน้าของ Berlin Philharmonic Orchestra ซึ่งงานในอนาคตของเขาเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิด ในเวลาเดียวกัน เขาก็กลายเป็นผู้ควบคุมวงดนตรีวงออเคสตร้าที่เก่าแก่ที่สุดในเยอรมนีอย่างถาวรอีกวงหนึ่ง นั่นคือ Leipzig “Gewandhaus” ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมากิจกรรมที่เข้มข้นและเกิดผลของเขาก็เจริญรุ่งเรือง ในปี พ.ศ. 1928 เมืองหลวงของเยอรมันได้มอบตำแหน่งกิตติมศักดิ์ให้กับเขาในฐานะ "ผู้อำนวยการดนตรีประจำเมือง" เพื่อเป็นการยกย่องในบริการที่โดดเด่นของเขาที่มีต่อวัฒนธรรมของชาติ

ชื่อเสียงของ Furtwängler แพร่กระจายไปทั่วโลก ก่อนการทัวร์ในประเทศแถบยุโรปและทวีปอเมริกา ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ชื่อของเขากลายเป็นที่รู้จักในประเทศของเรา ในปี 1929 Zhizn iskusstva ได้ตีพิมพ์จดหมายโต้ตอบของวาทยกรชาวรัสเซีย NA Malko จากเบอร์ลิน ซึ่งระบุว่า "ในเยอรมนีและออสเตรีย Wilhelm Furtwängler เป็นวาทยกรที่เป็นที่ชื่นชอบมากที่สุด" นี่คือวิธีที่ Malko อธิบายลักษณะของศิลปิน: "ภายนอก Furtwängler ไร้ซึ่งสัญญาณของ "พรีมาดอนน่า" การเคลื่อนไหวง่ายๆ ของจังหวะมือขวา การหลีกเลี่ยงแนวบาร์อย่างขยันขันแข็ง เป็นการรบกวนภายนอกกับการไหลของดนตรีภายใน การแสดงออกทางซ้ายที่ไม่ธรรมดาซึ่งไม่ทิ้งสิ่งใดไว้โดยไม่สนใจซึ่งอย่างน้อยก็มีนัยยะของการแสดงออก ... "

Furtwängler เป็นศิลปินที่มีแรงกระตุ้นที่สร้างแรงบันดาลใจและสติปัญญาอันลึกซึ้ง เทคนิคไม่ใช่เครื่องรางสำหรับเขา: วิธีการแสดงที่เรียบง่ายและเป็นต้นฉบับทำให้เขาสามารถเปิดเผยแนวคิดหลักขององค์ประกอบที่แสดงได้โดยไม่ลืมรายละเอียดที่ดีที่สุด มันทำหน้าที่เป็นวิธีการที่มีเสน่ห์ บางครั้งแม้แต่การถ่ายทอดดนตรีที่ตีความอย่างมีความสุข ซึ่งเป็นวิธีการที่สามารถทำให้นักดนตรีและผู้ฟังเห็นอกเห็นใจกับผู้ควบคุมวง การปฏิบัติตามคะแนนอย่างระมัดระวังไม่เคยกลายเป็นการตรงต่อเวลาสำหรับเขา: การแสดงใหม่แต่ละครั้งกลายเป็นการกระทำที่สร้างสรรค์อย่างแท้จริง ความคิดที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเพลงของเขาเอง ได้แก่ ซิมโฟนีสามเพลง เปียโนคอนแชร์โต วงแชมเบอร์ ซึ่งเขียนด้วยจิตวิญญาณของความจงรักภักดีต่อประเพณีคลาสสิก

Furtwängler เข้าสู่ประวัติศาสตร์ศิลปะดนตรีในฐานะผู้แปลผลงานที่ยอดเยี่ยมของเยอรมันคลาสสิก น้อยคนนักที่จะเทียบเคียงเขาได้ในความลึกล้ำและพลังอันน่าทึ่งของการแปลผลงานซิมโฟนิกของเบโธเฟน บราห์มส์ บรัคเนอร์ โอเปร่าของโมสาร์ทและวากเนอร์ เมื่อเผชิญหน้ากับ Furtwangler พวกเขาพบล่ามที่ละเอียดอ่อนของงานของ Tchaikovsky, Smetana, Debussy เขาเล่นดนตรีสมัยใหม่อย่างเต็มใจและในขณะเดียวกันเขาก็ปฏิเสธความทันสมัยอย่างเด็ดขาด ในงานวรรณกรรมของเขาซึ่งรวบรวมไว้ในหนังสือ "Conversations about Music", "Musician and the Public", "Testament" ในจดหมายหลายฉบับของวาทยกรที่ตีพิมพ์ในขณะนี้ เรานำเสนอภาพลักษณ์ของผู้สนับสนุนที่กระตือรือร้นในอุดมคติอันสูงส่งของ ศิลปะที่เหมือนจริง

Furtwängler เป็นนักดนตรีระดับชาติที่ลึกซึ้ง ในช่วงเวลาที่ยากลำบากของลัทธิฮิตเลอร์ซึ่งยังคงอยู่ในเยอรมนี เขายังคงปกป้องหลักการของเขาต่อไป ไม่ประนีประนอมกับคนแปลกหน้าของวัฒนธรรม ย้อนกลับไปในปี 1934 เขาท้าทายคำสั่งห้ามของเกิ๊บเบลส์ โดยรวมผลงานของ Mendelssohn และ Hindemith ไว้ในรายการของเขา ต่อจากนั้นเขาถูกบังคับให้เลิกโพสต์ทั้งหมดเพื่อลดจำนวนสุนทรพจน์ให้เหลือน้อยที่สุด

ในปี 1947 Furtwängler เป็นผู้นำวง Berlin Philharmonic Orchestra อีกครั้ง ทางการอเมริกันห้ามไม่ให้กลุ่มแสดงในภาคประชาธิปไตยของเมือง แต่ความสามารถของวาทยกรที่ยอดเยี่ยมนั้นเป็นของชาวเยอรมันทั้งหมด ข่าวมรณกรรมที่เผยแพร่หลังจากการเสียชีวิตของศิลปินโดยกระทรวงวัฒนธรรมของ GDR กล่าวว่า: "ข้อดีของ Wilhelm Furtweigler อยู่ที่ความจริงที่ว่าเขาค้นพบและเผยแพร่คุณค่าทางดนตรีที่มีมนุษยธรรมอันยิ่งใหญ่ปกป้องพวกเขา ด้วยความหลงใหลในการแต่งเพลงของเขา ในตัวของ Wilhelm Furtwängler เยอรมนีเป็นปึกแผ่น มันมีทั้งหมดของประเทศเยอรมนี เขามีส่วนร่วมในความสมบูรณ์และการแบ่งแยกไม่ได้ของการดำรงอยู่ของชาติของเรา”

L. Grigoriev, J. Platek